Als je me dit vorig jaar had gevraagd, had ik hier verontwaardig met een “JA!” op gereageerd. “Natuurlijk moet eten lekker zijn!” Na m’n detox-maand heeft die mening echter een one-eighty gemaakt en denk ik dat we met z’n alle het lekkere aspect van eten een beetje te hoog waarderen. Ja, ik heb een maand lang hetzelfde gegeten en dat stond me op bepaalde momenten enorm tegen, maar ik voel me beter dan ooit. Ik heb meer energie, meer zelfvertrouwen en voel me happier. Ik vraag me dus oprecht af in hoeverre eten lekker moet zijn…
Natuurlijk, smakelijk eten is fijn. Van echt lekker eten kan ik intens genieten en word ik super blij. Helaas wordt dat effect vaak al snel minder en ebt het wow-effect weg. Meestal al na een paar happen en vooral bij het regelmatig nuttigen ervan. Meestal is m’n eten dus ‘gewoon lekker’ en dat vond ik eigenlijk nooit oké. Het was bijna een obsessie om elke dag wat super lekkers op tafel te hebben staan. En omdat dat vaker niet dan wel het geval was, leverde dat de nodige teleurstellingen op.
Wat ik me de afgelopen weken, post-detox, vooral afvraag: is het niet belangrijker wat eten met je dóet?! Nu m’n systeem zo ingesteld is op lichtverteerbaar eten ben ik me heel bewust van wat ‘normaal’ eten met me doet. Zo at ik het eerste weekend after op het terras een heerlijke hamburger en pasta. Ik heb er zeker van genoten, maar eenmaal in bed had ik het gevoel alsof er een baksteen in m’n maag lag. Het voelde zo zwaar. Niet heel prettig.
Die mungsoep smaakt dan meestal niet naar meer, het geeft me lichamelijk (en geestelijk!) wel een prettig gevoel. Het voelt alsof het echt iets met me doet en ik ben minder geneigd er te veel van te eten. Want dat is mijn grote valkuil bij lekker eten; ik blíjf er van eten, ook als ik genoeg heb gehad. Bovendien vind ik het heel lastig om goed aan te voelen wanneer het genoeg is.
Na een maaltijd zou je je voldaan en licht moeten voelen; geen honger meer, maar ook niet vol-vol. Nou, die grens lijkt bij mij flinterdun… Vaak heb ik m’n portie op en erna toch nog een onvoldaan gevoel. Als ik dan nog een schep neem, is het vol-vol-punt ineens pats-boem vól overschreden… Lastug!
Een trucje wat ik een keer ergens las; je lichaam geeft je een signaal wanneer je genoeg hebt gehad. Je zucht dan een keer diep. Een zucht tijdens het eten zou dus betekenen dat je kunt stoppen met eten. Het geeft me al iets richting, maar de precieze code heb ik dus nog niet gekraakt. Zucht ;)
Waar het dus op neerkomt; mijn jongste uitdaging is een balans te vinden tussen eten dat mijn lichaam gelukkig maakt en eten dat mijn smaakpapillen positief prikkelt. Voor nu probeer ik eens per week een 24-uurs detox door te voeren en de rest van de week ‘normaal’ te eten, met daarbij de focus op een zo’n happy mogelijk lichaam.
Wat vind jij? Hoe belangrijk is het lekkere aspect van eten? En hoe ga jij om met die irritante cravings naar méér lekkers??
Volg mij op Bloglovin